به پيرامن كوهساري بلند........... دياريست پرمايه و ارجمند
ده و بيشه و دشت و آب روان............. زميني چو خورشيد روشن روان
گران بار كوهي بلند اختري.............. سپهر افسري ايزدي گوهري
زيك سو به ماهي فرو هشته يال.............. وز آن سوي بر ماه گسترده بال
همانا كه آن مرز مينو سرشت............... بود لختي از خاك خرم بهشت
گريبانش از گوهر آكنده است.............. عبيرش به دامن پراكنده است
در آن سرزمين كرده جاي نسشت................ نژادي جوانمرد و "ايران" پرست
دلير و گرانمایه و پولاد خاي............ سرافراز و با نام و جنگ آزماي
گه آشتي آب آتش نورد ...................چو درياي آتش به گاه نبرد
سواران شير افكن پيل تن .............. پدر بر پدر گرد و شمشيرزن
همه از در فر فرماندهي.................. پديد آورد روزگار بهي
گروهي چو خورشيد روشن گرا................. تباري زخورشيد روشن ترا
مر آن مرز را "بختياريست" نام................... كه بادش جهان رام و گردون به كام
گر ايران زمين، بختياري نداشت.................. برانم كه از بخت ياري نداشت
همه مردمش گرد و شير اوژنند................. تو گوئي مگر كوهي از آهنند

پژمان بختياری

ز دســت زمـــانه بباید گـریست

ز برنو بدستان دگر هیچ نیست

دریــغا کـــجایند شـیــران نـــر

تــفــنـگـهای برنو و اسـب کهر

کـجایـنــد زنــهای مـینا بـه سـر

نــشــینــند و زایـند شـــیـران نر

مرا دودمـانم ز یک گــوهر است

نــژادم ز خــورشید افزونتر است

گر ایران زمین بختیاری نداشت

گمانـــم که از بخت یاری نداشت